Το θέρισμα και το αλώνισμα στα αλώνια του Θεολόγου (Θολού)

{{ Το θέρισμα ήταν δύσκολη δουλειά και έπεφτε, κατά κανόνα, στους ώμους των γυναικών, που παράλληλα έπρεπε να μαγειρεύουν, να φροντίζουν τα μικρά παιδιά τους και να κάμνουν και ό- λες τις υπόλοιπες δουλειές του νοικοκυριού τους.

       Οι άντρες έδεναν τα θερισμένα στάχυα σε δεμάτια και τα κουβαλούσαν με τα ζώα στ’ αλώνια.
    Όταν άρχιζε το αλώνισμα, τα σχολεία είχαν κλείσει για τις καλοκαιρινές διακοπές και τα παιδιά βοηθούσαν πολύ, γυρίζοντας και «λαλώντας» τα ζώα γύρω-γύρω στο αλώνι μέχρι να πατηθούν τα στάχυα, μια δουλειά που κρατούσε αρκετές  ημέρες.

      Επίσης, όταν τελείωνε το αλώνισμα και το «ξεχύρισμα», το ξεχώρισμα δηλαδή του καρπού από τα άχυρα, μια διαδικασία που γινόταν με τη βοήθεια του αέρα, τα παιδιά βοηθούσαν και στη μεταφορά του άχυρου από το αλώνι στον αχυρώνα, στο στάβλο.
      Το άχυρο, στιβαγμένο μέσα σε τσουβάλια, μεταφερόταν στους στάβλους φορτωμένο στα γαϊδουράκια κι αυτό ήταν δουλειά των αγοριών ηλικίας 14-16 χρονών. Άλλα μικρά παιδιά, ηλικίας 8, 10, 12 χρονών, πατούσαν το άχυρο πολλές ώρες μέσα στον αχυρώνα, για να κάτσει και να χωρέσει όσο το δυνατόν πιο πολύ.

      Όταν κάποιος γεωργός από αμέλεια ή από έλλειψη εργατικών χεριών δεν έκαμνε τη μεταφορά του άχυρου μέσα στους καλοκαιρινούς μήνες και παρέμενε στο αλώνι μέχρι το φθινόπωρο, όταν άρχιζαν τα πρωτοβρόχια, με τα άχυρα στ’ αλώνια, έτρεχε και δεν πρόφταίνε...}}

Από το βιβλίο "ΘΟΛΟΣ' κ.Μαρία Καραγιάννη Μαρμαροκόπου.